در بسیاری از شرکت ها هنوز مرزهای مشخص بین واحدهای سازمانی وجود دارد. مرزهایی که واحدهای بازاریابی، حسابداری، خدمات مشتریان و تولید را از هم جدا می کند. واحد بازاریابی استراتژی های محصول را طراحی کرده و فعالیت های ترویج و ترفیع را هدایت می کند، بروشورها را چاپ کرده و به فعالیت های روابط عمومی می پردازد. مدیران محصول سعی می کنند مطمئن شوند که محصولات تحت نظارتشان فروش رفته است. واحد خدمات مشتریان به سؤالات مشتریان پاسخ می دهد و به شکایات آن ها رسیدگی می کند.

در این نظام که فعالیت ها بین واحدهای گوناگون تقسیم شده اند، نقاط قوت و ضعفی وجود دارد. از آنجا که به افراد اجازه می دهد در کاری که تخصص دارند کار کنند و تقسیم کار به خوبی در آن انجام می شود دارای نقاط قوت است ولی نقطه ضعف آن این است که امکان ارائه خدمات یکپارچه به هر مشتری در آن دشوار است. در این نوع ساختار ارتباطات افقی دشوار می شود و رقابت بیهوده ای را در سازمان ها دامن می زند.

این نوع ساختار و جداسازی واحدها، زمانی که بخواهیم محصولی را به بازاری عرضه کنیم جوابگو می باشد. مشکل زمانی ایجاد می شود که بخواهید محصولات گوناگون که در واحدهای گوناگون تولید می شوند را به یک مشتری بفروشید.

مهم نیست که از چه نام زیبا و فریبنده ای برای تعریف بازار خود استفاده می کنید. به محض آغاز فروش به هر بازار، گرفتاری ها آغاز می شوند. بازار شما را تحت فشار قرار می دهد که در اثر رقابت قیمت خود را تعدیل کنید. حتی برای بالا بردن اثربخشی ممکن است در مورد کیفیت تجدید نظر کنید و هر چه محصول شما در بازار موفق تر شود، احتمال کپی برداری از آن بیشتر می شود.

برای این مشکلات نسخه ای وجود دارد. این نسخه بازاریابی تک به تک است. یعنی تمرکز بر روی هر مشتری در هر لحظه از زمان. با یادآوری ارتباطات خودتان با مشتری، تعمیق ارتباطات و غنی سازی آن و ایجاد روابط پیچیده و با ارزش می توانید از دام گرفتاری های از پیش گفته شده رها شوید. ولی مشکل ساختار سازمانی شرکت کماکان با شماست. لذا اگر برای دنبال کردن نیازهای مشتریان در واحدهای گوناگون سازمانی آماده نباشید، امکان ایجاد رابطه معنی دار و منطقی دشوار خواهد بود.