"ارزش طلایی زمان" هر روز بیشتر و بیشتر برای بشر آشکار می شود. سال ها پیش می شنیدیم ارزش زمانی طلا و اکنون در دنیای پر سرعت می شنویم که "ارزش طلایی زمان". زمان عنصر نایابی است که با از دست دادن آن، هرگز با هیچ کالای گران قیمت و نفیسی نمی توانید آن لحظه را به چنگ آورید.

از دیگر سو، زمان دارای قاتلان حرفه ای است. "تلفن" یکی از این قاتلان حرفه ای است. جلسات بدون برنامه، افرادی که از شما بدون وقت قبلی راهنمایی و مشورت می خواهند، همگی در زمره ی نابود کنندگان وقت شما هستند.

"مهارتهای ارتباطی" حکم می کند در زمان نسبتاً مشخص، فعالیت هایی آغاز و انجام یابد. قرار است به گلایه و شکایات مشتریان رسیدگی شود. اما قرار نیست پای درد دل مشتریان بنشینید! شما "سنگ صبور" مشتریان نبوده و نیستید. اما وظیفه دارید در زمان های مناسب، حرفهای آنان را خوب بشنوید و اقدامی را انجام دهید که "مشتری" قلباً از شما می خواهد. فراموش نکنید که اگر دل به دل مشتری بدهید، برخی از آنها می خواهند شما را در دل مشکلات خانوادگی، اجتماعی، سیاسی غرق کنند!

کارکنان شما و یا خود شما باید این تیزبینی را داشته باشید که برای رسیدگی به گفته های مشتریان که در قالب پیشنهاد یا اعتراض اعلام می شود به اندازه ی مناسب وقت گذرانی کنید. گاه یک مشتری حرفهای فراوانی دارد. باید بتوانید به سرعت ارزیابی کنید که این مشتری از نوع "مشتری های پر حرف" است یا از نوع مشتری های کمیاب و نادری است که برای حرف هایش باید ارزش بالایی قائل شوید!

اگر مشتری پر حرفی است، محترمانه اما به سرعت او را به یکی از کارکنان رده ی پائین تر انتقال دهید تا وقت افراد اصلی شما را کمتر بگیرد. اگر مشتری دانایی است که اتفاقاً حرفهای متعددی دارد، او را به مقام بالاتر ارجاع دهید. این رفتار شما کاملاً مشتری را تحت تأثیر قرار می دهد. چرا که احساس می کند مقام و شأن او را در نظر گرفته اید و او می تواند با شخصی صحبت کند که قدرت تصمیم گیری بالایی دارد و به رأس قدرت سازمان شما نزدیک شده است.